Ik heb een soort pauze genomen wat betreft Facebook en dan voornamelijk met betrekking tot de Nieuwe GGz. De pauze heeft ongeveer twee weken geduurd. In de afgelopen twee dagen ben ik weer actief geworden en ben de berichten eens gaan bekijken. Het valt mij dan op dat er op dit moment veel “negativiteit” heerst. Die negativiteit is zichtbaar in twee richtingen, de hulpverlening die faalt en kritische noten worden op de persoon gespeeld.
Marieke van der Horst heeft een tweetal kritische berichten geplaatst waarin zij laat blijken dit ook zo te ervaren. In voorzichtige bewoording, maar wel duidelijk. Op het eerste bericht werd positief gereageerd, maar Marieke gaf terecht aan dat zij ook wel benieuwd was wat de “oude” garde hiervan vond. Op het tweede bericht, over het plaatsen van persoonlijke verhalen, werd de reactie al feller. Jammer genoeg ook gericht op de persoon en niet alleen op de inhoud van het bericht en bepaalde reacties.
Ik heb mij daarover wel verbaasd, is een kritische kijk naar onszelf dan niet net wat we nodig hebben? Zijn wij (ervaringsdeskundigen) dan zo perfect dat alles wat we doen en denken goed is? Flauwekul natuurlijk. Wij zijn verre van perfect en hebben de wijsheid niet in pacht. Kritisch naar ons en onze ontwikkeling als beroepsgroep kijken is geen aanval op wat we doen en denken, het is een manier om ons te ontwikkelen, onszelf serieus te nemen.
Marieke noemde in haar bericht “ervaringskramp”, een mooie bewoording. Maar ik herken het wel, het gebeurt regelmatig dat er bij kritische opmerkingen/berichten op een krampachtige manier wordt gereageerd. Op een andere manier doet het mij denken aan mijn eigen krampachtige houding vlak voor mijn opname, vluchtgedrag werd dat toen genoemd. En dat klopte ook wel (kan ik nu zeggen), mijn lichaam en geest wilden alleen nog maar weg, alles voelde als een aanval en daar wilde ik voor op de vlucht. Op zoek naar rust. Verder in mijn herstel kwam ik tot het besef dat wat ik als kritiek voelde, juist datgene was waardoor ik mij kon verbeteren en verder ontwikkelen. Ik leerde om mijzelf serieus te nemen en mijn eigen leven te gaan leiden.
Het geven van feedback, het stellen van kritische vragen of het maken van kritische opmerkingen is een fantastische manier om ons te ontwikkelen, onszelf te verbeteren. Een mooie manier om ons te leren onszelf te zijn.
In een reactie op een bericht heb ik geschreven: “Dat ervaringsdeskundigheid “klein” is gehouden komt denk ik ook voor een groot gedeelte door ons zelf. Als je overal tegenaan schopt om je punt duidelijk te maken (was nodig!), creëer je niet direct iets wat door iedereen juichend wordt binnen gehaald. Dus volgens mij wordt het tijd dat samenwerking een belangrijk onderwerp gaat worden.”
Ik bedoelde hiermee te zeggen dat we door het schoppen een heel eind gekomen zijn, maar dat ervaringsdeskundigheid het nu zover geschopt heeft dat we over kunnen (moeten) gaan op samenwerking. En dat houdt niet in dat we ja en amen moeten gaan zeggen, nee juist niet. Wij moeten die luis in de pels zijn, wij moeten die personen blijven die misstanden aankaarten, maar ook die mensen die in samenwerking meehelpen de zorg te verbeteren. Ik weet waardoor het schoppen ontstaan is, ik weet ook dat het hard nodig was, maar ik weet ook dat het nu tijd is om dat aan te passen.
Conrad ‘Cowiththeflow’ Auerbach gaf in een van de reacties te kennen dat er volgens hem drie type ervaringsdeskundigen zijn:
ED 1.0 – de ervaringsdeskundige van het eerste uur, die roept en trapt en kwartier heeft gemaakt.
ED 2.0 – de ervaringsdeskundige die is opgeleid door die van het eerste uur en redelijk in dezelfde trant werkt.
ED 3.0 – de ervaringsdeskundige die de ontwikkelingen in ED land gevolgd hebben, mee gekeken en zien wat er beter kan. Die de basis van ervaringsdeskundige zijn volledig snappen maar het op een subtielere manier brengen.
Ik vind de indeling die Conrad hier maakt erg mooi omschreven. Ik hoop dat de discussies die er momenteel zijn er toe bijdragen dat we komen tot een ervaringsdeskundige 4.0, waar we gewoon allemaal in passen.