Ik heb een droom, meerdere eigenlijk, maar er steekt er een bovenuit. Ik ben bezig om deze droom werkelijkheid te laten worden, maar op een of andere manier gaat het traag. Te langzaam, komt het niet echt van de grond.
Natuurlijk ben ik dan opzoek naar het antwoord op de waarom vraag, zelfreflectie. Maar ook dat verloopt niet soepel. Dus ontstaat er weer een nieuwe waarom vraag. En zo blijf ik dan ook bezig. Nu besef ik dat dit een van de oorzaken is dat voor vertraging zorgt, maar is dat ook de enige reden?
Ik voer daar de laatste tijd veel gesprekken over, beter gezegd er worden daar steeds vaker gesprekken met mij over gevoerd. Kwestie van wie het ter sprake brengt. Ik dus niet. Roept meteen weer de vraag op waarom niet. Maar het antwoord daarop komt vanzelf naar boven. In de gesprekken hebben we het over wat nou eigenlijk mijn belemmering is, wat is de reden dat ik het vertraag of te weinig aandacht geef. En dat is wel even een belangrijke vraag, temeer omdat ik eigenlijk iemand ben die, als hij een idee heeft, dit ook direct gaat uitvoeren. Dus waarom nu niet?
Gisteren bracht het gesprek het thema bestaansrecht naar boven. Voel ik wel echt dat ik het recht heb om te bestaan? Het antwoord daarop is best wel ingewikkeld. Ik voel dat ik hier op aarde ben met een opdracht en dat dit mijn bestaansrecht legitimeert. Maar voel ik dat ook in het diepste van mijn ziel? Want als ik dit zo zie, waarom twijfel ik dan zo in het uitvoeren van deze droom? Dus is volgens mij de belangrijkste vraag waar die twijfel vandaan komt.
Ik ben op aarde en dat geeft mij het recht op te bestaan. Dat is duidelijk. Maar ik besef tegelijkertijd dat mijn traumatische ervaring ervoor heeft gezorgd dat ik toen mijn recht op bestaan heb ingeleverd. Ik heb de afgelopen jaren erg hard gevochten om mijzelf het bestaansrecht weer te gunnen. Te accepteren dat ik er mag zijn, ongeacht wat er in het verleden heeft plaatsgevonden. En dat gaat, dankzij de hulp die ik in mijn strijd heb gekregen, erg goed. Mijn suïcidale gedachten zijn er nog, maar veel minder dan een paar jaar terug. Ik heb ze geaccepteerd als een deel van mij en dat zorgt ervoor dat ik de gedachten kan handelen. Mijn bestaansrecht is dan hierbij bevestigd en geaccepteerd.
Af en toe dan trek ik een orakelkaart. Vanmorgen was dat uit een chakra deck. De kaarten gaven mij inzicht over mijn twijfel. Ik besef nu dat mijn twijfel niet wegkomt uit mijn bestaansrecht of angst om te falen. Mijn twijfel komt uit mijn verleden. Ik heb, lang geleden, ooit eens de beslissing genomen dat ik geen keuzes meer wilde maken. Alles wat ik besloot verliep toch verkeerd en zorgde voor veel pijn en verdriet bij anderen. Dat heeft een behoorlijke periode in mijn leven bepaald hoe ik leefde. Ik luisterde naar anderen en deed wat zij vertelden dat het beste voor mij was. Na mijn eerste poging om uit het leven te stappen ben ik erin geslaagd dit te veranderen. De strijd die ik al eerder noemde. Ik maak nu mijn eigen keuzes en bepaal wat ik doe. Dicht zorgt af en toe nog wel voor wat problemen, maar gek genoeg alleen in de wat kleinere dingen; welke kleren zal ik aandoen? Wat kies ik uit de menukaart? Keuzes die niet zo heel veel betekenen. In zaken die een grotere impact hebben is die belemmering er niet. Ik kies en ik doe, punt.
Maar nu weet en besef ik dat dit toch een rol speelt in het verwerkelijken van mijn droom. En dat moet nu maar eens afgelopen zijn. Ik ga de projecten waar ik bij betrokken ben, tijds technisch gezien, beter structureren en mij meer richten op het uitvoeren van mijn droom. Ik heb de keuze gemaakt, zal er best nog af en toe even op gewezen moeten worden, maar ik laat de twijfel niet meer toe. Het is de hoogste tijd.