Ik kwam op Facebook het volgende gedicht van Nanette Waterhout tegen:

Tollende gedachten

  Gedachten Die tollen Alsof Ze Me dollen   Heftiger Meer en meer Harder Tekeer   Wat Is waar? En Wat niet?   Daar gaan We weer Gelukkig, bijna vakantie…….   Wat een herkenning is dat. Nanette geeft precies aan hoe het bij mij ook gaat. Als ik aangeef dat ik dit erg herkenbaar vind krijg ik van haar de volgende reactie: Bah, zullen we ze eens samen verbannen? Het wordt bij mij altijd een signaal als het gaat leiden tot paranoïde schriftelijk gedachten. Ik zie, voel en hoor te veel. En dan ook nog eens verbanden gaan zien en ervaren. Het is mijn kracht, maar nu even niet….tijd voor zelfzorg en rust. En dat klopt, ik ervaar dit ook als mijn kracht, maar net als Nanette, nu even niet. Dus toe aan vakantie, zelfzorg en rust. FOUT, FOUT, FOUT. Ik trap weer in mijn grootste valkuil, rust nemen. Ik neem het te letterlijk denk ik. De overgang is veel te groot. Ik merk dat dit mij van het pad brengt. De paranoïde gedachten waar Nanette het over heeft zijn niet alleen meer schriftelijk, ze blijven in mijn hoofd. Wantrouwen en achterdocht steken de kop op en mijn suïcidale gedachten komen weer tevoorschijn. Ik heb gelukkig nog een masker bewaard, voor noodsituaties. En die gebruik ik dan ook dankbaar. Een bruiloft en twee diploma-uitreikingen in de betreffende week, die moeten wel even normaal verlopen. En dat gebeurt dan ook. Ik kom eigenlijk net tot de gedachte of het wel een masker is. Het is meer een knop die ik omzet waardoor er weer een “normale” Koos ontstaat. Maar dan wel een knop met een timer, want hij schakelt vanzelf weer terug, daar hoef ik geen moeite voor te doen. Daarbij kan ik de timer niet zelf instellen, beetje jammer. Het moet dus anders, de te snelle omschakeling werkt voor mij averechts, dat is wel duidelijk. Had ik voor mijn vakantie al wat gedoe rondom het herkennen van emoties en twijfel over wat ik dacht en deed, in de eerste dagen van de vakantie nam dit enorme proporties aan. De gedachten tolden echt door mijn hoofd, verbanden tussen alles wat er om mij heen gebeurde werden razendsnel gelegd, met als gevolg een soort verwarring. Ik probeerde met allerlei hulpmiddelen het een beetje in de hand te houden. Uiteindelijk is mij dat gelukt, gedeeltelijk dan. Mijn meest helpende hulpmiddel was mijn eigen stijfkoppigheid, of zelfkennis, het is maar net hoe je het wilt noemen, gemotiveerd door mijn netwerk. Ik ben weer gaan fietsen en gaan schrijven. Het fietsen ging de eerste paar keren waardeloos. Mijn gedachten gingen nog sneller en ik kwam elke keer weer bij het spoor uit. Maar ik ging door, combineerde het met schrijven (gedichten vlogen uit mijn pen) en slapen. Fietsen heeft mij altijd geholpen om met mijn gedachten overweg te kunnen, dus nu ook, dat moest gewoon. Vandaag ging het weer bijna als vanouds. Tijdens het fietsen kwamen er weer allemaal ideeën naar boven, en dat voelde goed. Thuis gekomen ben ik dan ook direct weer gaan schrijven, project ideeën en over een gevoel dat ik niet zo goed ken of misschien niet wil kennen (daar ben ik nog niet achter). Het komende jaar moet het dus duidelijk anders (hmm, dat klinkt mij bekend in de oren). Ik neem mij voor dit ook daadwerkelijk te doen deze keer. Kortere vakantie, maar vaker in het jaar er even tussenuit. Proberen, met wat hulp, ook wat duidelijkheid te krijgen in de emoties/gevoelens die ik nog niet herken. En, op advies van iemand die mij erg dierbaar is, vaste afspraken inplannen voor een gesprek met mijn psycholoog. Ik, óp advies én plannen….Ik ben benieuwd hoe dat dan weer gaat verlopen, niet mijn sterkste punt. Al met al ben ik Nanette dankbaar voor deze herkenbare woorden en wens ik haar een mooie en rustgevende vakantie toe.