Stel je voor, je bent cliënt en wilt graag naar een themadag. Het gaat om een voor jou erg beladen onderwerp. Er is niemand die met je mee kan, en die wel kunnen wil je niet mee. Je vertelt dat tegen je hulpverlener en maakt de opmerking “kun jij niet mee.” Waarop de hulpverlener vraagt wanneer het dan is en waar. Je vertelt dat het in Amsterdam is en op een zondag. De hulpverlener zegt er even over te moeten denken. Gevolg: op een zondag ga jij, samen met de hulpverlener en 2 mede cliënten naar die themadag.
Stel je voor, je bent cliënt en hebt het erg moeilijk. Je bent bezig met medicatie afbouw en je trauma’s steken aardig de kop op. Je ziet het niet zitten en hebt er eigenlijk wel genoeg van. Je hulpverlener stelt voor om op de zware momenten haar een berichtje te sturen. Jij zegt dat mailen niet echt helpt, de hulpverlener zegt doodleuk dat appen wel iets meer zou kunnen betekenen. Gevolg: jij appt op momenten dat het echt niet gaat met je hulpverlener. Overdag, s’ avonds, in het weekend, wanneer je het maar nodig hebt.
Stel je voor, je bent cliënt en wil er wel een eind aan maken. Je stuurt je hulpverlener een bericht, dat het niet meer zo nodig hoeft. De hulpverlener reageert. Gevolg: je loopt op een zondagmiddag samen met je hulpverlener twee uur over de hei. De meeste druk is eraf en je kunt het weer opbrengen.
Stel je voor, je bent een hulpverlener en je weet dat je twee cliënten hebt die het s’ avonds soms zwaar hebben, angstig zijn en niet in slaap kunnen komen. Je spreekt elke avond een stukje van Pluk van de Petteflat in en appt die vervolgens naar de cliënten. Die vinden het prettig, horen je stem, luisteren naar het verhaal, worden minder angstig, krijgen meer rust en kunnen beter slapen.
Stel je voor…..
Als ik zo’n hulpverlener zou hebben dan was ik wel heel erg blij. Niet dat ik te klagen heb gehad over de hulpverleners die mij hebben ondersteund, absoluut niet, maar een hulpverlener zoals hierboven is toch niet te evenaren.
Je zou bijna zeggen dat het een droombeeld is, want waar kom je nou een hulpverlener tegen die al deze dingen doet. Een hulpverlener die ook buiten werktijd er voor je is als jij dat nodig hebt. Meestal gaat het in de GGZ er anders aan toe, iets overwerken is meestal geen probleem, maar in het weekend? In de avond? Dat gaat meestal toch iets te ver. En eerlijk is eerlijk, ook de werkgevers hebben dat liever niet.
Maar waarom zou je als hulpverlener dit soort activiteiten, dit soort ondersteuning niet geven. Natuurlijk moet je wel afspraken maken, dat je niet altijd direct kunt reageren, dat je tussen bepaalde tijden niet bereikbaar bent (sport, hobby etc.) en dat het niet eeuwigdurend is. Als je onderling hier afspraken over maakt dan zou dit toch zeker tot de mogelijkheden moeten behoren lijkt mij. We gaan steeds meer toe naar herstelgericht werken, de mens als uitgangspunt. En van mens tot mens zou je toch zo met elkaar om moeten gaan?
Als je beste vriend/vriendin het moeilijk heeft, om wat voor reden dan ook, dan wil je er voor hem of haar zijn. Dus mag je altijd gebeld of geappt worden, geen probleem, dat heb je voor hem of haar over. Dus waarom zou je dat niet af en toe kunnen doen met een ander mens, die niet tot je vriendenkring hoort, maar je wel nodig heeft. Jou als hulpverlener, als steun, als ondersteuner, als mens. Ik zeg niet dat nou ineens iedere hulpverlener 24 uur per dag met cliënten in de weer moet zijn. Nee, ook een hulpverlener heeft een eigen leven en daarvan genieten is belangrijk. Maar af en toe, bij een mens die het even extra moeilijk heeft. Volgens mij hoort dat ook een beetje bij het beroep dat je gekozen hebt, je bent hulpverlener in de zorg. En buiten dat, zou het je niet ongelofelijk veel energie en voldoening geven als door deze tijdelijke ondersteuning je cliënt weer verder komt op zijn/haar pad van herstel?
De hulpverlener zoals hierboven omschreven maken mij blij, en ze bestaan. Je ziet ze niet vaak, maar ze bestaan echt. Ik ben best wel een beetje trots, want ik ken er een!