Ik kan s ’nachts slecht slapen
En ik ben nog steeds zo moe, steeds gapen
Medicijnen moeten mij helpen
Om de zondevloed te stelpen
Voordat ik eraan ten onder ga.
Ieder moment van rust is dierbaar
Elke manier van hulp, elk gebaar
In het echt of in iemands denken
Als ze even aandacht aan mij schenken
Zorgen ervoor dat ik nog niet ten onder ga.
Ook al houd ik mij al jaren sterk
Is nu het moment dat ik merk
Dat ik niets meer dragen kan
Dat ik het ook niet alleen meer kan
Eigenlijk de weg naar de ondergang.
Ingrijpen is mijn enige kans op leven
Het enige wat ik moet doen is mij overgeven
Alles loslaten en laten zijn
Dat is eigenlijk het geheim
Eindelijk weg van die ondergang.
Dan stapt er iemand bij je binnen
En zegt “nu gaat het beginnen”
We leggen je niet aan banden
Maar leg alles even in onze handen
Wij leiden je weg van de ondergang.
Het loslaten en laten gaan dat doet pijn
Dan is het goed dat zij er zijn
Het zijn hen die je moet vertrouwen kunnen
Want zij zijn het die je dat leven gunnen
Weg van de weg van de ondergang.
De rust, de heerlijke rust van het niks meer moeten
En om je vrij te voelen, Ondergang ..de groeten
Ik hoop je nooit meer tegen te komen
Er is iets voor in de plaats gekomen
De weg omhoog, ik noem het hoop.
