Ik ben gevuld met boosheid. Waarom? Omdat er weer een jongere uit het leven is gestapt. Weer iemand die niet de hulp heeft kunnen vinden/krijgen die hij nodig had. Het gaat in dit geval om iemand die ik ken, een oud klasgenoot van een van mijn kinderen. Kennen is dan ook een groot woord, ik weet wie hij is. Maar toch vervult het mij met boosheid en verdriet, en een stukje onmacht.
Het triggerd mij enorm als een jongere suïcide pleegt. Ik word dan boos en verdrietig tegelijkertijd. Dit was niet nodig geweest, was misschien ook niet gebeurd als er de juiste hulp was geboden. Ik ken zijn verhaal niet, maar ik ken de lijdensweg wel, en daarom doet het mij pijn. En dat wekt mijn boosheid op. In wat voor wereld leven wij als wij onze jeugd hier niet in kunnen ondersteunen, door het niet bespreekbaar maken, het aanbieden van therapie terwijl menselijkheid gezocht wordt, het niet kunnen ondersteunen van de ouders omdat we bang zijn verantwoordelijk te worden gesteld. Nee, laten we vooral werken met procedures en richtlijnen die alles generaliseren. Hallo!! We zijn allemaal uniek, we zitten allemaal anders in elkaar en hebben dus ook allemaal wat anders nodig.
Wanneer worden we eens wakker? Wanneer nemen wij, als volwassenen, eens de verantwoordelijkheid op ons voor het welzijn van onze kinderen. Wanneer roepen wij nou eens dat het genoeg is! Wanneer houden wij eens op met onze kinderen zo prestatiegericht te maken! Wanneer delen wij nou eens de verantwoordelijkheid samen met de opvoeders. Wanneer stoppen de scholen met het negeren van de signalen die de jongeren afgeven, en als ze al opgepikt worden, wanneer durven ze er eens iets mee te doen! En vooral wanneer houden we er allemaal eens mee op om onszelf wijs te maken dat het onze kinderen niet gaat overkomen. Want het kan ieder kind overkomen, niet alleen die van een ander!
In eerste instantie word ik door die boosheid en het gevoel van onmacht suïcidaal, waarom zou ik mij hiervoor nog langer inspannen als er toch niks veranderd! Als ik dit heb kunnen tackelen, met behulp van een zeer goede vriend, slaat het om in motivatie, vechterslust. Ik wil niet dat dit soort dingen gebeurd, en ik zal alles doen wat in mijn macht ligt om de jongeren te ondersteunen in hun strijd, ervoor te zorgen dat zij de hulp kunnen vinden en krijgen die zij zoeken.
Help je mee? Maak het dan bespreekbaar, trek erop uit, organiseer voorlichtingen, praat met de jongeren en zorg ervoor dat de ogen opengaan bij de volwassenen.