Ik wil dit niet!

Ik word vanmorgen wakker met de gedachte “ik wil dit niet”. En het klopt, ik wil niet wakker worden op dit moment, ik ben moe en wil slapen. Maar dat lukt dus niet meer. Ik blijf liggen in de hoop dat ik nog in slaap sukkel, maar ben klaar wakker en begin mij te irriteren aan mijzelf. De irritatie ontstaat omdat ik boos ben dat ik niet kan slapen, en dan ga ik malen. Dus ik ga uit bed. Na mijn ochtendritueel, koffie – sigaret – medicatie, blijf ik doormalen over de gedachte “ik wil dit niet”. Ik kom tot de ontdekking dat dit niet alleen het wakker worden betreft. Er zijn veel dingen die ik niet wil. Ik wil niet de pijn en verdriet voelen, ik wil niet dat anderen mij zielig vinden, ik wil niet dat anderen mij advies geven, ik wil niet in de aandacht staan, ik wil niet falen, ik wil mijn masker niet weer opzetten, ik wil niet suïcidaal zijn, ik wil niet leven, ik wil niet dood. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Na nog wat koffie en een sigaret probeer ik te bepalen wat ik wel wil, probeer ik de negatieve spiraal waar ik nu in zit om te buigen naar positiviteit. Op het moment dat ik daar mee bezig ben krijg ik een app van iemand die ik enorm waardeer. Ze vraagt hoe het er mee is en of het niet belastend is dat ze er naar vraagt. Ik antwoord dat het niet belastend is want dan reageer ik gewoon niet. Het is juist helpend, van haar in ieder geval wel. Als antwoord op haar vraag hoe het met me is kan ik eigenlijk maar een ding antwoorden, dat ik het eigenlijk niet weet. Het wisselt, niet alleen van dag tot dag, maar ook van moment tot moment. Ook dat is iets wat ik niet wil. Maar wat wil ik wel? Ik wil vrijheid, ik wil zelf beslissen, ik wil even geen verantwoordelijkheid voelen, ik wil een leven waarin ik leuke dingen doe, kan doen. Dit is niet helpend bemerk ik. Het zijn dingen die ik al heb. Ik heb vrijheid en mag zelf beslissen. De dingen die ik doe brengen verantwoordelijkheid met zich mee, dus die kan ik niet zomaar laten schieten. Ik ben verantwoordelijk voor de dingen die ik doe en moet die dan ook nemen. En de laatste brengt alleen maar meer vragen met zich mee, want wat vind ik leuk. Dit schiet dus niet op. Alhoewel… Ik vind het leuk om dingen te bedenken waar anderen wat aan kunnen hebben, activiteiten zoals het herstelweekend, het verhalenweekend en Free Your Minds. Ik vind het leuk om met mensen bezig te zijn die iets proberen te bereiken, cliënten die een bijeenkomst willen organiseren, collega’s die herstelondersteunend willen gaan werken. Ik vind het leuk om met mensen in gesprek te gaan over onderwerpen die anderen uit de weg gaan zoals suïcidaliteit of depressie onder jongeren. Hoe je daar mee om kunt gaan, hoe je ze kunt ondersteunen. Ik vind het leuk om verbindingen te leggen, samenwerking te bewerkstelligen.  Ik vind het leuk om te schrijven, op mijn manier en over de onderwerpen waar ik wat over te vertellen heb (volgens mij dan). Dus wat klaag ik dan? Vanuit de Stichting Herstelproces doe ik dit en in mijn werk, nu nog ervaringsdeskundige FACT maar straks als coördinator herstel & herstelondersteuning, heb ik alle vrijheid om met de genoemde zaken bezig te zijn. Ik ben daar dagelijks druk mee. En misschien is dat het wel. Elke (bijna elke) dag ben ik ermee bezig. Maar ik ‘moet’ wel. Het is mijn bescherming. Bescherming tegen mijn angst. En ik schrijf. De reacties die ik ontvang als ik iets geschreven heb, via facebook, via WhatsApp of mail maken het voor mij makkelijker, dragelijker. Ook al spreek ik deze mensen niet in levenden lijve, toch is dit een belangrijk aspect in mijn herstel. Het feit dat ze waarderen wat en hoe ik schrijf, durf te schrijven, is voor mij erg belangrijk. Het verstevigd mijn eigenwaarde en dat is in dit soort situaties erg hard nodig. Ik merk dat ik daar op momenten van somberheid, neigend naar suïcidaal gedrag/gedachten, erg veel behoefte aan heb. Als een soort bevestiging naar mijzelf toe, dat ik er toe doe en het waard ben om er te zijn. Ik heb gelukkig een aantal mensen om mij heen die mij daar regelmatig op een of andere manier op wijzen, maar in dit soort heftige situaties ben ik dat even extra nodig. En dat is, bedenk ik mij nu, ook een van de redenen dat ik schrijf. De zoektocht naar de waarde van mijn leven. Ik vraag mij nu ook af of dit ook is wat mij op de been houdt, in leven houdt. Op dit moment in ieder geval. Alhoewel ik geen suïcide wil plegen (ik houd mijzelf voor dat ik daar ook helemaal geen tijd voor heb), weet ik ergens diep in mij dat er altijd een kans bestaat dat ik die kortsluiting kan krijgen. Maar het feit dat ik mij daarvan bewust ben zorgt ook voor de rust, als ik het weet kan ik er rekening mee houden en er dus wat aan doen. Als tegenhanger hierin (mijn behoefte aan waardering) is het moeite hebben om met complimenten en uitingen van waardering om te gaan. Daar zit toch nog wel een stukje schuldtrauma lijkt mij. Wat ik dan wel goed vind van mijzelf is het feit dat ik dat toch opzoek op momenten dat ik het nodig ben. En dat is meteen weer een ander raakvlak, het van mijzelf zeggen dat ik iets goed doe. Pfff, het schuurt wel allemaal erg tegen elkaar aan. Maar ik heb in de afgelopen twee jaar daar wel een ontwikkeling in doorgemaakt, het gaat steeds iets makkelijker.