Ik heb al eens geschreven over mijn twijfel en over mijn angst, maar toen ik ergens de quote zag staan “met volle angst vooruit” sprak mij dat direct aan. Want dat is eigenlijk wat ik doe. Ik blijf vooruitgaan, ik blijf mij ontwikkelen en alles blijft “goed” gaan.
En toch speelt er op de achtergrond een soort van angst. Ik bedoel, het “het gaat goed” potje zal toch een keertje leegraken? Voor mij is het gevoel heel sterk dat, zolang ik maar door blijf gaan, het potje niet leeg zal raken. Dus vandaar dat de quote mij wel aansprak. Maar ik kom steeds meer tot de ontdekking dat het mijn eigen schuld zal zijn als het potje leeg raakt. Door continu door te blijven gaan komt er geen rustmoment. En zo’n rustmoment is belangrijk om het potje weer de kans te geven om bijgevuld te worden. Tenminste, dat zeggen de mensen in mijn omgeving. Aangezien zij in de meeste gevallen het bij het rechte eind hebben zal dat dus nu ook wel zo zijn.
– “een beetje manisch denk ik” –
Toch doe ik hier op dit moment niet veel aan of mee. Ik voel dat het nu nog even niet kan. Er is op dit moment veel drukte in mijn leven, veel spannende dingen ook. Ik voel dat ik dit alleen maar tot een goed einde kan brengen als ik nu nog even die rust niet pak. Uit mijn opgedane ervaring weet ik dat mijn hoofd (gedachten) tijdelijk een beetje op hol slaat als ik rustmomenten ga nemen. En een beetje op hol wil in mijn geval zeggen te druk om iets te doen, manisch denk ik. Dus mijn omschakeling moet nog even op zich laten wachten. Als dat punt een keer bereikt is en ik er weer aan gewend ben om die momenten te pakken, slaan mijn gedachten niet langer op hol maar blijven ze gewoon net zo druk als “normaal”.
Het is wel raar, tijdens mijn herstel heb ik juist alle rust genomen die ik wilde, of nodig had. Op welk moment dan ook. Als ik aan het schrijven was, of als ik aan het stofzuigen was, als ik het voelde pakte ik mijn moment. Ik liet direct de boel de boel en ging fietsen of wandelen. Als ik weer terug was dan ging ik gewoon verder waar ik gebleven was. Dat gaat nu toch echt wel anders. Ik vraag mij dan ook soms af hoe dat zo gekomen is. Het pakken van de rustmomenten op tijden dat het mij uitkwam beviel mij erg goed, en was ook erg goed voor mij. Maar op een of andere manier is daar de klad ingekomen. Het doet mij erg denken aan mijn “vorige” leven. Ik was altijd aan het werk, of in ieder geval bezig. Zonder dat ik het besefte was ik continu voor mijn gevoel op de vlucht, mijn lijf had geen verbinding meer met mijn hoofd. De behandeling bij mijn haptotherapeut en mijn psycholoog hebben ervoor gezorgd dat deze verbinding weer tot stand is gekomen. Maar nu ben ik dus weer continu bezig.
– “Ben ik weer op de vlucht?” –
Ben ik dan weer op de vlucht voor mijn gevoel? Volgens mij niet, ik ben wel bezig om mijn emoties beter te leren kennen en herkennen. Ik ben bezig met de afbouw van mijn laatste medicatie (antidepressiva) en dat merk ik zeker, maar op de vlucht? Nee, dat niet. Toch?
Door het afbouwen van de medicatie merk ik wel sterk dat mijn gedachten weer van hot naar her springen, ideeën komen en gaan en verbindingen worden weer heel snel gelegd. Maar niemand kan mij daarin bijhouden, en jammer genoeg, ik soms ook niet. In de afgelopen jaren (met medicatie) kon ik mijn ideeën goed tijdelijk opbergen, gestructureerd. Dat lukt nu steeds minder goed. Het opbergen gaat nog enigszins redelijk, maar dat gaat absoluut zonder enige vorm van structuur. Terugvinden is dan erg moeilijk, wat door het leggen van verbindingen tussen verschillende ideeën niet makkelijker wordt. En omdat het er zoveel zijn, en er steeds meer bijkomen, zou het hebben van een beetje ordening wel prettig zijn. Ik vraag mij dan ook af of het wel zo verstandig is om mijn medicatie af te bouwen, in ieder geval op dit moment.
– “soms komen de gedachte weer naar voren” –
Door deze drukte in mijn hoofd komen de gedachten ook weer vaker tevoorschijn. En hierdoor wordt de angst weer aangewakkerd. Terwijl mijn verstand zegt dat ik dit aankan, want dat heb ik toch bewezen, is mijn gevoel het daar niet altijd meer mee eens. Hier komt het “het gaat goed” potje weer om de hoek kijken. Het lijkt wel een beetje een vicieuze cirkel. En dat voelt niet goed. Maar gelukkig besef ik, ergens achter in mijn berg met gedachten, dat het niet goed voelt maar wel goed komt. Want dat kan ik! Dat wil ik! Dat moet ik!