Zoals ik al eerder heb aangegeven heb ik soms te maken met onverwachte suïcidale neigingen. Deze staan “los” van mijn regelmatig aanwezige suïcidale gedachten. Deze gedachten zie ik, voel ik en kan het daarna los laten, ze zijn dus niet echt bedreigend meer. De onverwachte neigingen wel, ze overvallen mij, overkomen mij. Dan sta ik ineens met een mes in de keuken, niet wetend hoe ik in die situatie gekomen ben en niet in staat daar wat aan te doen. Tot nu toe heb ik in die situaties het “geluk” gehad dat er van buitenaf iets gebeurde wat mij uit die tunnel haalde.
Ik weet, uit opgedane ervaring, dat rust in mijn hoofd de gedachten en de neigingen doet toenemen, dus probeer ik dat te vermijden. En dat gaat mij best goed af, al zeg ik dat zelf. Een van de dingen die ik doe om de drukte te blijven houden, is het analyseren van mijzelf. De “waarom” vraag is daarbij erg belangrijk, net als de “hoe komt het dat” vraag. Ik ben op deze manier in staat geweest om mijn diepste wens boven tafel te krijgen: Ik wil niet leven. Deze wens heb ik ingekapseld, gecamoufleerd met een laag “ik wil leven”, die dus af en toe faalt.
Tenminste….
Ik ben begin dit jaar bij iemand geweest die mij geholpen heeft met een aantal zaken op, door velen als “zweverig” gezien, spiritueel gebied. Zoals in een eerder artikel dat ik geschreven heb al aangegeven is, ik zie en voel “dingen” die door anderen niet gezien worden. Maar dat gaat het nu niet om. Deze man vertelde mij dat ik eens moest ophouden met mijzelf te analyseren, hij noemde het letterlijk mijzelf dood analyseren. Zonder dat ik het met hem over mijn diepste wens had gehad, begon hij er wel over. Hij gaf aan dat ik mijn wens aan het camoufleren was met een levenslaag. Ik dacht toen “ja, dat weet ik wel”, maar hij ging nog door. Hij doorboorde mijn levenslaag en boorde verder. Hij legde mijn diepste wens bloot en die verraste mij, en maakte mij angstig. Hij vertelde dat ik mijn diepste wens verstopte onder een nep wens en die vervolgens camoufleerde. Volgens hem was mijn diepste wens dat ik graag een plezierig en fijn leven wil. Maar mijn lage eigenwaarde en mijn schuldgevoel zorgden ervoor dat ik dit wegstopte onder een “ik wil niet leven” laag. Maar omdat mijn gevoel dat weer niet kon accepteren stopte ik die weg onder een levenslaag. Pff, die kwam even aan, en dat in nog geen 5 minuten.
Ik voelde dat er een kern van waarheid inzat, dus een compleet nieuw inzicht. Maar zoals ik gewend ben sloeg ik meteen weer aan het analyseren; waarom had ik dit zelf niet ontdekt, hoe komt het dan dat ik af en toe suïcidaal ben, waar komt dat vandaan. Dat strafte hij meteen af, kijk je doet het weer. Shit, voelde mij betrapt. Want waarom moet ik dit analyseren, als ik “gewoon” accepteer dan maakt het niet uit toch? Hij vertelde mij ook dat mijn schuld en boetedoening nou maar eens afgelopen moest zijn, het was genoeg geweest. Alsof ik die knop zomaar om kan zetten….
We zijn nu een paar dagen verder en het is allemaal wat gedaald. De knop is nog niet om, maar ik ben wel bezig hem te draaien. Ik durf nu te zeggen dat ik graag een fijn leven met plezier zou willen hebben. Maar mijn gevoel (gevoed door mijn schuldgevoel, dat snap ik wel) zegt nog steeds dat ik daar geen recht op heb. Dat het voor mij niet is weggelegd, dat ik dat niet meer krijg. En daar komt de angst om de hoek kijken. De angst dat ik het inderdaad niet ga meemaken en dat voedt dan weer de gedachte dat het voor mij niet is weggelegd omdat ik een schuldenlast draag en het niet waard ben. Dus een soort van vicieuze cirkel. Gelukkig heb ik een goede en fijne psycholoog met wie ik samen deze cirkel ga doorbreken. Want ik wil echt niet dat mijn diepste wens ook mijn grootste angst is.