Ik voelde het komen, en was dus te laat. Tot zover mijn vroegsignaleringsplan.
Twee jaar geleden nog volop in de medicatie en redelijk stabiel. Een jaar geleden laatste medicatie wat afbouwen en zeer stabiel. Het afgelopen jaar dus met een klein beetje hulp van medicatie een stabiel jaar gehad. En dat terwijl mijn leven als een sneltrein gaat. Veel leuke, mooie dingen op mijn pad. Veel leuke, mooie en boeiende mensen ontmoet. Het gaat goed. Af en toe iets somber, voornamelijk veroorzaakt door te druk, teveel hooi op mijn vork dus moeheid (zowel lichamelijk als geestelijk). Maar iedereen heeft weleens mindere dagen toch?
Ik zit dinsdag in de auto op weg naar huis en ik krijg een naar gevoel, angst komt naar boven. Ik word lichtelijk radeloos, waar komt dit nu ineens vandaan, wat is er gebeurd vandaag dat dit veroorzaakt? En die radeloosheid wakkert de angst natuurlijk weer aan. Als ik thuis ben zakt het af, maar ik word er wel een beetje onrustig door. Op een of andere manier stroomt de adrenaline door mijn lijf, ik kan die nacht dan ook niet in slaap komen. De volgende dag gewoon naar school, mooi, niks aan de hand, gewone dag en ik voel mij goed. Of voel ik mij misschien iets te goed? Gevolg, weer een behoorlijk slechte nacht. Ik begin mij nou toch wat zorgen te maken, begin ik nou te manisch te worden?
Donderdag weer naar mijn werk, niks aan de hand, alles gaat prima, geen bijzondere dingen. Rond een uur of vier begin ik een zeurende hoofdpijn te krijgen. Als ik om zes uur op mijn kamer kom (ik overnacht daar) is mijn nek erg pijnlijk en gespannen. Ik ga om zes uur even op bed liggen, proberen om met wat mindfulness de spanning weg te laten zakken. Dat lukt dus, ik word om half tien weer wakker. Dat was de bedoeling niet. Ik zit eraan te denken om even mail te gaan beantwoorden, maar ik bedenk mij, geen zin in, ik ga gewoon naar bed. Vervolgens slaap ik tot de wekker gaat en ik aan het werk moet. De ochtend houd ik vol, met gemak, maar dan gaat het even niet goed. Ik besluit naar huis te gaan. In de auto komen de tranen.
Hoeveel signalen heb ik nodig voordat ik ze zie en er wat aan doe!
Eenmaal thuis vertel ik dat ik op dit moment zeer onstabiel ben en dus misschien wat anders reageer dan ik normaalgesproken doe. Ik ben erg onrustig en besluit dat het tijd word om even een eindje te gaan wandelen, de natuur in. En dat doe ik dan ook.
Op mijn wandeling kom ik een situatie tegen die mij erg aanspreekt, het maakt iets in mij los.
Het bord geeft het al aan
De hobbels in mijn leven
Het water en de trein
Een manier om ze te laten gaan
Mijn gedachten zijn er
Ze komen en ze gaan
Net zoals die ###trein
Soms denk ik hoe zou het gaan
Ik neem de foto en meteen springen er gedachten in mij los. Oké, euh…en nu? Twijfel komt naar boven, maar ik kan er nog niet aan toegeven. Ik wandel verder, een stuk van de route loopt langs de spoorlijn, wel gescheiden van het pad door water en hekken.
Een trein dendert voorbij en weer springen er gedachten mijn hoofd binnen.
Het bord geeft het al aan
De hobbels in mijn leven
Het water en de trein
Een manier om ze te laten gaan
Mijn gedachten zijn er
Ze komen en ze gaan
Net zoals die ###trein
Soms denk ik hoe zou het gaan
Ik neem de foto en meteen springen er gedachten in mij los. Oké, euh…en nu? Twijfel komt naar boven, maar ik kan er nog niet aan toegeven. Ik wandel verder, een stuk van de route loopt langs de spoorlijn, wel gescheiden van het pad door water en hekken.
Een trein dendert voorbij en weer springen er gedachten mijn hoofd binnen.
Een sneltrein is mijn leven Zo is het de laatste tijd gegaan Terwijl ik soms heel even Veel beter met de boemel had kunnen gaan
Ik leid een dubbelleven De twee sporen van mijn bestaan Het is mij niet gegeven Dit samen te laten gaan.
Het volgende wat ik denk is dat het toch wel erg vreemd is dat het in de vorm van gedichten door mijn hoofd schiet. En vervolgens is mijn denkpatroon weer “normaal”, geen gedichten meer, maar wel realiteit. Het kwartje valt, ik ben in een depressieve bui terecht gekomen. HOE DAN! Ik krijg meteen een bevestiging. Ik wandel door, op weg naar huis, en kom bij een treinovergang in de buurt. Er komen direct achter elkaar aan twee treinen langs, mijn eerste gedachte “twee gemiste kansen”. Oké, nu is het dus wel erg duidelijk. Dit is erger dan dat ik gewend ben. Ik heb wel vaker een gedachte, dat is vrij algemeen bekend en ik doe daar ook niet geheimzinnig over, maar in een korte tijd zo vaak achter elkaar is zelfs voor mij niet normaal. Ik ken mijzelf redelijk goed, dus ik weet wat voor mij helpend is om weer stabiel te worden in mijn hoofd. En dat is schrijven, en ik weet dat ik dat meestal ook deel, via Facebook of LinkedIn. Ik weet dat dit mij helpt, en delen vind ik belangrijk, al was het alleen maar om te laten zien dat dit soort dingen nou eenmaal gebeuren. Dat het iets is wat iedereen die denkt dat hij stabiel is nog best weleens kan overkomen. Het eerste wat ik dan ook doe is de mensen om mij heen waarschuwen. Ik wil graag dat ze van te voren op de hoogte zijn van wat er kan verschijnen, en vooral dat ze zich geen zorgen hoeven te maken. Er gaat niks ergs gebeuren. Ik ben “gewoon even” depressief. Als ervaringsdeskundige vertel ik iedereen dat het kan gebeuren, dat het niet erg is om een terugval te hebben. Dat het er bij hoort, en ook al lijkt het zo, het is echt niet erger dan die allereerste keer. Ook mijn herstellijn is geen kaarsrechte lijn, integendeel, maar meestal voel ik het duidelijk aankomen en zijn ze erg kortdurend. En makkelijk te plaatsen, “oh, natuurlijk, dat komt omdat…..”. Maar deze keer herkende ik het niet, werd erdoor overvallen en weet nog steeds niet waardoor ik getriggerd ben. En dat maakt het even iets apart, voor mij dan. Ik weet dat ik het gewoon moet laten zijn, en dat gaat ook wel gebeuren, morgen. Vandaag heb ik erg de behoefte om er aandacht aan te geven, te verkennen, te analyseren, ook al weet ik dat het niet echt helpend is. Dus voor de rest van de dag mag ik “gewoon even “depressief zijn. En voor de rest: