Niks meer doen is de gedachte die ik nu heb. Gewoon ik wil niks meer doen. En verstandelijk baal ik daarvan. Dit is niet helpend. Op geen enkele manier. Mijn gevoel heeft een andere mening, maar daar probeer ik even niet naar te luisteren.
Na de afgelopen periode ging het eigenlijk best wel weer goed. Maandag ben ik weer in de auto gestapt richting mijn werk, wel de drukte omzeilend, maar ik ben heen gereden. Toen ik na een uur aankwam was ik best wel een beetje tevreden. Ik merkte wel dat ik nog veel moeite had om mijn aandacht bij de weg te houden, maar omdat ik dat in de gaten had kon ik dat handelen. Wel erg vermoeiend, maar het ging. Op mijn werk eerst een goed gesprek gehad met mijn teamleidster en daarna nog een mooi gesprek met een collega. Erg fijn. Om de drukte te vermijden weer op tijd naar huis en dat ging ook best goed.
Dinsdag weer heen, in gesprek geweest met een team van een andere GGZ instelling over Herstelgericht werken. Ook een prima ervaring. En weer naar huis. Beetje last van mijn rug, maar dat zou wel komen van het wat gespannen achter het stuur zitten.
Vanmorgen wakker geworden met pijn in mijn rug. Ik heb er ruim een half uur overgedaan om uit bed te komen. En toen moest ik mijn sokken nog aan doen…
Zacht uitgedrukt heb er ik de balen in, ik voel mij belemmerd, mijn lijf gooit mij gewoon weer terug in mijn sombere stemming. Ik probeer uit alle macht om dit vanuit mijn verstand te verklaren, mijn lichaam is gewoon bezig om alle spanning van de afgelopen tijd los te laten. En die spanning zit altijd in mijn schouders en rug, dus logisch dat dit zo gebeurt. Mijn gevoel heeft hier een andere mening over.
En dan werkt school ook niet echt mee. Het gaat het niet goed met het digitaal maken van een tentamen. Reactie van mijn gevoel “haha, zie je, jij doet weer iets fout”. Maar gelukkig is dat niet het geval. Foutje bij de opleiding, tentamen een week opgeschoven.
Volgens mijn gevoel ben ik nutteloos, “zie je wel dat je het niet kunt”, “je bent gewoon niks waard”. Om deze gedachte te onderdrukken ga ik druk bezig, het vouwen van de was geef ik door de pijn al snel op, dan maar druk bezig met projecten, werk, ideeën. Ik merk dat dit ook niet gaat zoals ik wil. Mijn concentratieboog is wel heel erg kort en ik moet steeds van houding wisselen (zitten, staan, lopen, zitten…). En dus zijn ze er weer “sukkel, zie je wel, zelfs dit lukt je niet meer”, “geef het nou maar gewoon op”. Ik merk dat mijn hoofd aan het leeglopen is, ik mis het borrelen van gedachten. En een leeg hoofd is voor mij een risicofactor. Dat is de laatste weken wel bewezen.
Dus ga ik schrijven. Ik maak een lijst van alles waar ik mee bezig ben, wat er goed gaat, positieve ervaringen. Bij elk punt dat ik opschrijf denk ik “ja, dat vind jij wel, maar anderen?”. Maar ik schrijf juist die dingen op waarvan anderen hebben aangegeven dat het positieve punten zijn. En aan die gedachte probeer ik mij vast te houden.
Ik probeer in contact te blijven, mail en app zijn daar een handig hulpmiddel bij. Maar ik merk dat het allemaal niet zo goed loopt. Ik laat mijn leidinggevenden weten dat ik door de pijn in mijn rug donderdag en vrijdag niet aanwezig ben, maar dat ik verwacht dat ik dinsdag gewoon weer aan de slag ga. Mijn verstand en mijn gevoel zeggen beide “Tuurlijk!” alhoewel daarbij de intonatie van mijn gevoel wel anders is.