Soms kom ik teksten tegen die nog even moeten na sudderen, soms zijn het teksten die mij direct raken of direct een kwartje laten vallen. Vandaag is het ook weer raak.
Het begon met een bericht van Paul Blokhuis. Hij vertelt daarin hoe de opleiding en de mede studenten van zijn dochter Julia (overleden in februari 2018) op de diploma-uitreiking hun gedachten en eerbetoon toonden aan haar. Dat raakt mij, het komt binnen. Ik vind het altijd mooi als mensen zo reageren. Ik vind het dan ook erg fijn dat iemand zo’n bericht plaatst. Het laat mij zien dat de mensen nog steeds beschikken over empathie, respect en waardering voor de medemens. Dus Paul, bedankt voor het delen.
Vervolgens kom ik op Facebook teksten tegen van Elwin Goedgedrag. Ik vind hem altijd al geweldig en respecteer en waardeer hem erg. Wat hij allemaal doet voor zijn medemens, respect. Zijn teksten van vandaag zetten mij aan het denken en vervolgens aan het schrijven.
Een van zijn teksten gaat om het feit dat mensen in zijn omgeving zich soms net even iets meer zorgen maken om hem dan dat hijzelf doet. Een situatie die ik direct herken. Ook in mijn omgeving zijn mensen die zich nog steeds zorgen maken over mij, meer dan dat ik doe. Dat zij dat doen is ergens wel logisch, zij hebben zo het een en ander met mij meegemaakt. Maar ik ben nu in balans en maak mij geen zorgen meer over mijzelf. Elwin zegt dan in zijn tekst: “uit goedbedoelde intentie wordt geadviseerd om te letten op de balans, maar niet gevraagd of ik (al) balans ervaar.” En ook dat herken ik. Er wordt vaak gevraagd hoe het is of hoe het met mij gaat en ik antwoord dan met hoe ik mij op dat moment voel. Redelijk, druk, moe, goed of even wat minder zijn dan de antwoorden. En daar komen dan meteen de goedbedoelde adviezen vanuit de vraagsteller. Ik zeg eigenlijk nooit dat het momenteel druk is maar ik wel in balans ben. Misschien helpt het als ik dat zeg om zorgen bij mensen weg te halen. Moeite van het proberen waard.
Elwin zegt in zijn tekst: “Ik wil deze mensen graag uitnodigen om stil te staan bij de beleving van de ander (niet enkel die van mij) en deze te volgen en te bevragen. Ik loop niet naast mijn schoenen, vind mijzelf ook niet stoer en schep ook niet op. Ik zeg al sinds mijn studie dat daar waar anderen mijn taken zien als rotsblokken, ik knikkers zie. Ik hoef alleen maar te spelen.”
Ik vind het een geweldig omschrijving “waar anderen mijn taken zien als rotsblokken, ik knikkers zie. Ik hoef alleen maar te spelen.” Een mooie omschrijving waarin ik mij helemaal kan vinden, wat anderen zien als enorme zware taken/werkzaamheden die moeilijk uit te voeren zijn, zie ik ze als zaken die alleen maar in beweging moeten worden gebracht. Knikkeren ging mij als kind dan ook best goed af.
En Elwin blijft maar bezig met het plaatsen van teksten die ik erg waardeer en mij ergens triggeren. In een andere tekst heeft hij het over het gebruik van woorden en wat dat kan doen met mensen. Ik dacht direct, ja dat klopt, dat weet ik en daar houd ik rekening mee. Totdat ik het stukje verder las. Hij schrijft: “Ik denk dat we heel goed na moeten denken over de woorden die we gebruiken om mensen in de zorg te omschrijven.” Dus niet over wat woordgebruik teweeg kan brengen in het algemeen, maar in het omschrijven van mensen in de zorg. Oké, even een andere benadering die ik in moet laten werken. Ik heb het nooit op die manier bekeken.
Elwin geeft als voorbeeld dat cliënten die te horen krijgen dat zij ‘complex’ zijn, het idee/gevoel hebben dat ze te moeilijk zijn om te begeleiden/behandelen, maar nog belangrijker, te begrijpen. Nu ik er zo over nadenk, dit is ongeveer hetzelfde wat het woord ‘uitbehandeld’ teweegbrengt bij mensen. Ook dat woord zorgt dat mensen het gevoel krijgen dat ze te moeilijk zijn, dat ze een hopeloos geval zijn, niet meer te redden. Grappig detail hierin is dat ik dat dus wel altijd zag, maar bij het woord complex hier nooit bij stilgestaan heb. Voor mij iets om goed in de gaten te houden, een eyeopener dus.
Ik vind het altijd prettig als ik dit soort teksten tegenkom. Het gaat over zaken die ik herken maar waar ik niet altijd goed bij stil sta. Het is fijn om te zien/lezen dat er meer mensen zijn die op dezelfde manier naar dingen kijken als dat ik dat doe. Herkenning verbindt. En ik vind het zeker prettig als het mij ook nog eens helpt om iets vanuit een ander uitgangspunt te zien. Persoonlijke ontwikkeling blijft altijd iets moois.
Wat mij betreft ga je nog een tijd door met het plaatsen van dit soort teksten Elwin. Bedankt voor het delen.