Vanmorgen op weg naar mijn werk werd ik door een vrachtwagen bijna van de weg af gereden. Het liep goed af, maar hoe ik op mijn werk ben aangekomen weet ik niet meer. Wat ik wel weet is dat ik, toen ik de auto uitzette, pijn had. Pijn in mij hele lijf, ik rilde, trilde en de tranen liepen over mijn gezicht. Ik liep direct naar mijn leidinggevende en stortte lichtelijk in, nou ja lichtelijk.
Ik was geschrokken en mijn lijf en mijn hoofd vervielen in hun oude gewoonte, de automatische piloot, totdat de situatie weer ‘veilig‘ was. En dat was pas in het kantoor van mijn leidinggevende. Daar heb ik even gevochten, mij daar tegen verzet, maar wel wat rust gevonden en gekregen. Het was normaal, helemaal in mijn situatie, dat ik zo reageerde. Dat klopte, dat wist ik wel, maar toch. Het kwaad was geschied, ik moest het alleen nog ‘even’ een plek geven. En dat lukte niet. De emotie en de angst loslaten en accepteren dat ging, maar de pijn die ik voelde, dat lukte niet. Ik heb een fijne leidinggevende wat dat betreft, ondersteunend, troostend. Op haar vraag wat ik nu nodig had, antwoorde ik dat ik wilde lopen, wandelen. Zij vroeg of ik dat wel zou doen, ik was toch wel behoorlijk overstuur, dus misschien niet alleen gaan? Ik heb aangegeven dat ik juist baat had bij het alleen zijn, dat ik even geen mensen om mij heen kon hebben. Zij begreep dat en liet mij gaan.
Misschien is het goed om kort aan te geven waarom dit zo’n impact op mij heeft. Dit heeft te maken met een trauma dat ik iets meer dan dertig jaar geleden heb opgelopen. Ik heb toen een auto ongeluk veroorzaakt waar twee mensen, schoolvrienden, bij om het leven zijn gekomen. Toen is dit niet goed opgepakt door de hulpverlening, dit veroorzaakte na enkele jaren een burn-out, en nog later een depressie met daaraan gekoppeld een aantal suïcide pogingen. Diagnose PTSS, schuldtrauma, manisch depressief en zo zijn er nog wat plaatjes opgeplakt. Ik heb als behandeling EMDR gehad, meerdere malen, en dit heeft op mij een positief effect gehad. Ik heb geleerd hier mee om te gaan, er mee te leven.
Op dit moment ben ik bezig met het afbouwen van mijn laatste medicatie, een antidepressiva. En nu gebeurd er dit. Dit is niet helpend. Integendeel. Door de gebeurtenis van vanmorgen zit ik helemaal tegen het plafond. Ik ben absoluut niet meer stabiel en houd mijzelf met moeite in bedwang. Emoties dringen zich steeds meer aan mij op en ik weet niet wat ik op dit moment moet.
Na mijn gesprek met mijn leidinggevende ben ik dus gaan lopen. Langs een lange route naar de heide gegaan, de korte route leidde mij bij een trainovergang langs en dat wilde ik even vermijden. Ik heb daar anderhalf uur rondgezworven en belande op een bankje aan de bosrand. Heerlijk in de zon met uitzicht over de heide. Ik was net even wat rustiger toen het gebeurde, er denderde een trein vlak achter mij langs ( ik had niet gemerkt dat ik vlak langs het spoor zat) direct gevolgd door een ambulance. Weg was mijn rust. Ik ben opgestaan en weer terug gelopen naar mijn werkplek. Ik voelde mij flink k.., ik wilde hoe dan ook weg bij het spoor. Op mijn werk aangekomen nog even met mijn leidinggevende gesproken, niet echt fijn, maar ook weer wel. Zij is gewoon een goede hulpverlener. Maar het blijft een apart gevoel als je leidinggevende je suïcidaliteit gaat uitvragen. Maar wel terecht. Normaal gesproken doe ik er een uur over, via de snelweg, om thuis te komen, deze keer ruim twee uur, via allerlei binnenwegen.
Ik reed terug, met de belofte rustig te doen en geen gekke dingen in mijn hoofd te halen (anders mocht ik alleen onder begeleiding weg, maar ik ben nogal eigenwijs). Op dat moment was er gewoon niks in mijn hoofd, het was leeg. Dus best wel een beetje riskant. Maar met angst in mijn hart, spanning in mijn lijf en tranen in mijn ogen ben ik terug gereden. Een klein stukje snelweg, ik raakte lichtelijk in paniek, dus maar snel weer van de snelweg af. Ik druk het vrij licht uit als ik zeg dat ik blij was weer thuis te zijn.
Onderweg drukte het wel op mij, er stonden veel bomen langs de weg en ik moest een aantal keren een spoorovergang over. Thuis kwam dit er maar met moeite uit. Maar ik besef wel dat ze er zijn, suïcidale gedachten. Het is nu van belang dat ik niet alleen ben, maar ook niet teveel mensen om mij heen heb. En auto rijden is even helemaal geen optie. Ik ben bang. Bang voor mijzelf, bang voor de leegte in mijn hoofd, wetende wat dit voor mij betekent. De leegte breng voor mij een risico mee, ik weet uit ervaring dat dit een verhoogde suïcidaliteit met zich mee kan brengen.
Ik ben thuis goed opgevangen door mijn zus, zij kent het klappen van de zweep, oftewel zij heeft alles van dichtbij meegemaakt rondom mijn opname en daarna. Ik heb ook de mensen om mij heen op de hoogte gebracht, ik ben over dit soort zaken nooit moeilijk en altijd open. Dit helpt mij om op de been te blijven en door te gaan. Ik besef mij erg goed dat ik dit alleen maar kan doorstaan met de hulp van de mensen om mij heen, de steun en de liefde die ik van hen krijg, onvoorwaardelijk. Ik ben dan ook niet bang dat het niet goed komt, ik ben niet bang voor de nacht, maar ik zie wel op tegen de dag.
Vandaag was een hel, misschien dat het morgen wat minder warm is.