Linkedin 12 november 2016
Ik ben maandag 14 november als spreker aanwezig op een themabijeenkomst in Hilversum:
Suïcide
Hoe ga je het gesprek aan over zelfmoordgedachten van je familie of naasten? (zie onderaan het artikel voor meer informatie over deze bijeenkomst)
Als logisch gevolg daarvan ben ik weer druk bezig met het thema suïcide. Ik denk erover en praat erover met mensen in mijn omgeving. Ik heb op mijn werk ook regelmatig contact met mensen die suïcidale gedachten hebben, dus ben ik er wel vaak mee bezig. In die gesprekken komen soms heel interessante stellingen en meningen tevoorschijn. Het delen van gedachten met mij over suïcide ervaar ik als een erg kostbaar geschenk. Het geeft aan dat er een band is, dat er vertrouwen is, gelijkgestemdheid. Door het onderling delen van de gedachten ontstaat er soms een ander inzicht, bij mij of bij mijn gesprekspartner. En, eerlijk is eerlijk, soms met positief resultaat maar ook soms met negatief resultaat. Ook dit gaat op voor zowel mij als mijn gesprekspartner.
In een gesprek dat ik laatst had kwam naar voren dat het hebben van suïcide gedachten iets heel anders is dan het leven niet meer waarderen. Er zijn mensen die niet depressief zijn en geen suïcidaal gedrag of gedachten hebben, maar die het niet erg zouden vinden als ze morgen niet meer wakker zouden worden. En dan bedoel ik niet die groep mensen die hun depressie onderdrukken door het gebruik van medicatie. De mensen die geen onderdrukkende medicatie gebruikt, zijn mensen die geen actieve suïcidale gedachten hebben, zijn niet somber en zijn gewoon positief bezig met hun leven, maar toch…
Vragen als “zijn dit mensen die een verborgen psychische kwetsbaarheid hebben?” en “hoe lukt het hen om niet depressief te worden?” komen dan naar boven. Ik kan voor mijzelf daar geen duidelijkheid in krijgen. Als ik erover na ga denken dan kan ik alleen maar concluderen dat er nog heel veel dingen zijn die wij niet weten over de werking van ons brein.
Als ik naar mijzelf kijk, dan weet ik dat ik tot de groep behoor die hun depressie onder controle heeft met behulp van medicatie. Ik ben niet depressief, er nog wel gevoelig voor, maar sta positief in het leven en ben meestal niet somber maar eerder altijd licht manisch. Maar als ik morgen niet wakker zou worden is dat hooguit jammer voor al het werk wat ik nu verricht. Ik weet dat het mijn directe omgeving, zoals bijvoorbeeld mijn kinderen, erg veel verdriet en pijn zou brengen, maar voor mijzelf heb ik er geen problemen mee. Maar dat wil niet zeggen dat ik er actief een eind aan wil maken, dus ben ik niet suïcidaal.
Maar wat heeft dit te maken met de bijeenkomst voor naasten?
Ik ben van mening dat het erg belangrijk is dat naasten van mensen met suïcidale gedachten, een beetje inzicht krijgen in het denken van hun naasten. Dat beetje inzicht heeft wel een bodem nodig en bovenstaande is wel een soort van basis. Het geeft aan dat ook voor mensen die hier een eigen ervaring mee hebben het niet altijd duidelijk is wat er aan de hand is of is geweest. Verder wil ik hiermee aangeven dat een gesprek over suïcidale gedachten niet uit de weg gegaan moet worden, dat juist het in gesprek gaan met iemand die suïcidale gedachten heeft erg belangrijk is. Voor alle gespreksdeelnemers. Het is voor de hoofdpersoon een teken dat er daadwerkelijk geluisterd wordt. Dat de omgeving het niet gaat begrijpen is voor iedereen wel duidelijk, maar het feit dat er geluisterd wordt geeft aan dat de omgeving in ieder geval zijn best doet om het te proberen en uiteindelijk te accepteren. Want die gedachten zijn er nou eenmaal, die kun je niet zomaar opzij zetten. Het accepteren dat die gedachten er zijn is belangrijk voor alle betrokken partijen. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat het accepteren ook inhoudt dat er geaccepteerd wordt dat iemand actief bezig is met zelfdoding. Een suïcidaal mens weet dat ook en begrijpt dat ook.
Dus als je in je omgeving te maken hebt met mensen met suïcidale gedachten, geef dan ruimte, geef vrijheid, geef tijd, geef vertrouwen en accepteer. Hoe dan ook, ga het onderwerp niet uit de weg, verzwijg het niet en maak het bespreekbaar. En zeg alsjeblieft nooit, echt nooit, dat je het begrijpt. Want dat doe je niet, kun je niet.
De bijeenkomst:Maandag 14 november 2016:Suïcide Hoe ga je het gesprek aan over zelfmoordgedachten van je familie of naasten?Omschrijving van de themabijeenkomsten
Naar aanleiding van dit onderwerp gaan de gastsprekers van GGz Centraal en 113 Online dieper in op het onderwerp suïcide en suïcide preventie. Suïcide is vaak de grootste angst van familieleden en naastbetrokkenen. Vooral zal aan de orde komen hoe een verhoogd risico op suïcide kan worden herkend en welke preventiemaatregelen kunnen worden genomen.
Deze themabijeenkomst vindt plaats in
Wijkcentrum Lopes Dias
Lopes Diaslaan 213
1222 VE Hilversum
van 19.30 – 21.30 uur
