Het ontvangen van waardering voor wat je doet is altijd fijn. Maar wat is nu eigenlijk de beste waardering die je kunt ontvangen?
Waarderingen bestaan er in verschillende vormen. Je kunt gewaardeerd worden met geld, complimenten, een schouderklopje, een gebaar. Maar welke vorm is nu eigenlijk het fijnst om te ontvangen? Uiteraard is dat voor iedereen anders, ieder mens is (gelukkig) uniek en denkt dus anders. Maar uiteindelijk denk ik dat voor iedereen het ontvangen van een beloning (geld, horloge etc) op een lage plaats komt in de ranglijst.
Voor mij in iedergeval wel. Natuurlijk ben ik erg blij met de waardering in geld die ik krijg voor mijn werk. Zonder geld geen brood op de plank. Maar ik ben veel blijer met andere waarderingsvormen. Daarbij speelt voor mij ook nog mee van wie die waardering komt.
Als ik een workshop heb gegeven en ik krijg van de deelnemers terug dat ze het erg waardevol vonden dan wordt ik daar blij van. Het geeft mij voldoening. Hetzelfde als ik een optreden op een symposium heb gehad. Maar de kers op de taart is voor mij altijd de waardering van een lotgenoot die een Over Leven groep verlaat.
Dat klinkt natuurlijk best wel raar, blij zijn als er een deelnemer weggaat. Als het zou gaan om een deelnemer van een voetbalvereniging zou dat ook niet zo werken. Ik ben altijd blij als een deelnemer aan een van de groepen weggaat, want dat geeft aan dat hij of zij een volgende stap maakt. Hij of zij is blijkbaar in staat om het leven weer anders te benaderen, heeft minder last van de gedachten. En dat is waar het uiteindelijk omgaat. En als deze deelnemer dan uitspreekt dat de groep erg belangrijk is geweest dan is dat voor mij de beste waardering die ik kan ontvangen. De kers op de taart.
Ik heb het ontvangen van waardering altijd erg moeilijk gevonden. Complimenten konden mij volledig van streek maken. Hoezo een compliment? Dat is vast cynisch bedoeld want ik kan niks goed doen. Wat heb ik nu dan weer fout gedaan? Want geloof mij, het ervaren dat ik iets goed kon doen kwam niet in mijn woordenboek voor. Ik was alleen maar in staat om verkeerde (foute) keuzes te maken. Gelukkig is dit (grotendeels) ondertussen wel anders.
Ik heb ervaren dat ik dingen goed kon doen. Ik heb ook geleerd dat ik ook fouten mag maken. Maar ik heb ook geleerd dat ik soms steeds dezelfde fout maak. Aan dat laatste ben ik nog steeds aan het werken. Maar door het accepteren dat ik zowel goede als foute keuzes kan en mag maken ben ik nu wel in staat om complimenten te ontvangen. En dat voelt best goed, soms nog een beetje ongemakkelijk, maar toch.
Een persoonlijk compliment ontvangen is dan wel fijn, maar een waardering ontvangen voor iets wat je samen doet is veel fijner. Want een groep bestaat niet alleen uit mij. Ik ben eigenlijk als begeleider diegene die het minst doet. De deelnemers zijn de mensen die de waarde aan een groep geven. Dus als iemand waardering voor de groep uitspreekt gaat dat over iedereen die erbij betrokken is. En die waardering is voor mij de kers op de taart.
Vandaag zat er niet alleen een kers op de taart, maar ook nog eens slagroom.